Namibië heeft 2 gezichten.

We zitten al 3 weken in Namibië en we genieten van iedere minuut. De natuur is hier zeer puur en ongerept. Ruw, meedogenloos, ongerept, woest, kleurrijk en uitermate stoffig. Je auto laat op de gravelwegen een grote stofwolk achter zich. Dat geldt ook voor de tegenliggers. Als je elkaar passeert is het alsof je in plotselinge zeer dichte mist komt. Dan hoop je maar dat je niet plotseling tegen een van de wat grotere ruwe keien , die her en der op de weg liggen, aan rijdt. Inmiddels weten we uit ervaring dat banden centra hier een bloeiende business zijn en dat je regelmatig een lekke band kunt krijgen. Wij hebben er na 40 dagen inmiddels 7 gehad. In het begin overviel ons dat enorm en waren we bijna in paniek. Inmiddels zijn we redelijk ervaren in banden wissels en de juiste banden spanning. Het zou ons niet verbazen als we vandaag of morgen door één van de vooraanstaande Formule één teams worden benaderd om banden strategen te worden.

Onze koffers en tassen zitten achterin het bakkie en hebben we afgedekt met een lokaal gekochte fleece deken. Dat maakt niet uit in het resultaat: alles komt onder een zeer dikke laag stof te zitten. Al snel leren we dat je de zijraampjes van het bakkie een beetje open moeten zetten tijdens het rijden. Als we dat niet doen dan fungeert het bakkie als een soort vacuüm en wordt er extra stof naar binnen gezogen. Met de raampjes open valt het mee of beter gezegd, minder tegen. Bij sommige lodges wordt je koffer vaak eerst schoon geslagen. Wat een service. Je nieuwe koffer ziet er na een weekje Namibië in ieder geval uit als die van een doorgewinterde reiziger.

Ons viel het in Namibië wel op dat er een groot verschil zit in de vriendelijkheid van personeel. In het begin konden we dat absoluut niet plaatsen. Op de ene plek wordt je zeer vriendelijk geholpen en te woord gestaan en op de volgende gaat het er anders aan toe. Maar voordat we daar verder op ingaan willen we nog even met jullie delen dat het hier heel gebruikelijk is om desgevraagd lifters en liftsters mee te nemen. In het begin keken we hier vreemd tegenaan, maar inmiddels hebben we ons aangepast aan wat hier gebruikelijk is. Zo namen we op vrijdag de dertiende (ja echt waar) een liftster mee naar een stad. Ze had een prachtig doel, namelijk het bevallen van haar eerste kindje. We konden nauwelijks met haar communiceren omdat ze geen woord Engels sprak (maar wij ook geen Himba hoor). Op de wegen hier wordt je enorm door elkaar geschud op een wijze die je het beste met drie uur in een misselijk makende kermis attractie kunt vergelijken.  En dat is bij 38 graden Celsius geen pretje ondanks een loeiende airco. Gevolg: de zwangere dame begon plots de hele achterbank van onze auto onder te kotsen. Gelukkig is vrijdag de dertiende onze geluksdag en werd een bevalling ons bespaard.

Terug naar de vriendelijkheid van personeel. We kwamen aan bij onze volgende lodge (in het Etosha National Park) die op een heuvel was waar je met karretjes naar toe werd gebracht, terwijl je auto beneden op de parkeerplaats moest blijven staan. Aangezien onze auto enorm meurde na de avonturen met onze liftster vroegen we om ons terug te brengen naar onze auto.  Wel met als bewapening een emmer sop en poetsdoeken. Aanvankelijk ging dat niet van harte terwijl we tot dan toe toch gewend waren dat ze ons overal hielpen en vaak voor ons ongevraagd het voor ons wilden doen. Uiteindelijk werden we door een ferme jongeman teruggebracht. Wij aan de slag. Hij hield toezicht waarbij hij stevig tegen een paal leunde. Ook gaf hij diverse tips die erop neerkwamen dat we het verkeerd aanpakten in zijn ogen. Van iemand die aanvankelijk een grote mob wilde meenemen om de binnenzijde van de auto schoon te maken, nemen wij echter weinig advies aan. Kortom: hij stak geen hand uit en was net niet echt onvriendelijk. In het restaurant bij het diner en ontbijt was de bediening ook niet helemaal je van het. Toen we bij het uitchecken vroegen wanneer ze ons en onze bagage naar beneden konden brengen kregen we als antwoord dat we onderaan de wachtrij kwamen. Toen we aandrongen kregen we het verwijt dat we hiervoor de vorige dag geen tijdstip hadden gereserveerd. Daarover waren wij niet door ze geïnformeerd, dat we dat hadden moeten doen. Deze lodge was vast een rotte appel in de verder heel gave Namibische mand met lodges. Dat bleek echter niet waar te zijn blijkens onze ervaringen bij de volgende verblijfplaats. Reserveringen voor het diner moesten volgens een strenge procedure, die per dag opnieuw moest worden uitgevoerd, gemaakt worden. Als je kwam eten, dan werd je eerst geacht je aan een bureau te melden waar je jezelf opnieuw moest registreren. De bediening was enorm traag en als je wilde betalen kon dat alleen bij degene die je tafel bediende. Daar moest je op wachten, ook al was deze een uur spoorloos. Gelukkig zagen we dat iedereen op dezelfde consistente wijze werd behandeld. Elkaar aankijkende hadden we de ervaring van een lodge die volgens een (mislukte) militaire aanpak werd geleid. We besparen jullie nog maar onze aanvaring met de beheerders van het wildpark. Dat kwam er op neer dat we zelf een schema invulden waaruit bleek dat we gedurende drie en een halve dag in het park waren. We hoefden vervolgens, ook bij expliciete navraag daarover, maar voor 3 dagen te betalen. Bij het uitgaan van het park werden we echter als een stelletje boeven behandeld. Boeven die probeerden een dag te weinig te betalen. We moesten terug reizen om extra te gaan betalen terwijl het bijna sluitingstijd van het park was.

Dit alles werd in meer dan ruime mate gecompenseerd door de fantastische wild drives die we in het Etosha park hebben gedaan. Wat waren die onovertroffen geweldig.

We snapten er helemaal niets meer van, temeer omdat het personeel op de volgende adressen weer vertrouwd de vriendelijkheid zelfde was. Hadden wij dan een aantal mindere dagen gehad of wat was ons overkomen?

Inmiddels zijn we erachter. Etosha National Park wordt volledig beheerd door de overheid inclusief de lodges. Iedereen doet daar datgene wat wordt opgedragen en kleurt binnen die lijntjes, die bepaald niet klantgericht zijn. Dat veroorzaakte het enorme verschil met alle andere verblijf plaatsen. De Namibiërs zijn namelijk hele vriendelijke mensen. Er is een ding dat ze echter ook gemeen hebben en dat is dat ze weinig complimenteus zijn over hun overheid. Wij delen inmiddels die visie. Dan is het ook weer extra fijn dat je daar, in het geven van fooien, de juiste mensen extra kunt belonen en anderen juist niet. Ook dit soort ervaringen kleuren je vakantie en doen je nog meer waarderen waar alles tot in perfectie is geregeld.